Jakie są rodzaje karetek i jaką powinny mieć one ekipę?

Teoretycznie to, co to jest ambulans, wiedzą wszystkie dzieci, jednak nie wszyscy pamiętają już jakie istnieją ich typy oraz kto nimi mógłby w ogóle jeździć. Rzecz w tym, że zależnie od jej typu, karetką mogą być transportowane nawet zwierzaki.

Internet

Autor: US Department of Education
Źródło: http://www.flickr.com

karetka

Autor: Shari’s Berries
Źródło: http://www.flickr.com
I to bez obecności choćby weterynarza.
zaproszenia

Autor: ZnaneNieznane.pl
Źródło: ZnaneNieznane.pl
Najbardziej popularne, czyli te posiadające minimalnie trzyosobową załogę, są ambulanse specjalne (tzw.

Chcesz odnaleźć coś podobnego na omawiany w tym miejscu wątek? Kliknij tu – ta wiarygodna witryna (http://podologmarcinkowska.pl/wizyty-domowe/podolog-gliwice/) bez wątpienia może rzucić nowe światło!

typ „S”), w których przynajmniej jedna osoba to lekarz. W wypadku, gdy nikt z pozostałych osób w zespole nie ma praw do kierowania ambulansów, dodatkowo w karetce mógłby być kierujący. Karetka typu „P” to najpopularniesza forma karetki z ekipą, jaka składa się z co najmniej dwóch osób ratowników albo pielęgniarzy. W tym wypadku bywa, że trzecią osobą jest upoważniony kierowca. Karetki typu „T”, zatem transportowe, wykorzystywane są do transportowania osób, które nie wymagają specjalistycznego dozorowania bądź w celu przewiezienia dla przykładu krwi. W ramy załogi wchodzi zazwyczaj kierowca oraz ratownik. Ostatnią grupą bywają karetki weterynaryjne, czasem uprzywilejowane do udzielania pomocy oraz przewozu zwierząt do weterynarza. Zazwyczaj są w Kolorze żółtym w czerwone paski, natomiast z tyłu są niebieskie.

Opisany wyżej podział tyczy się nowych instrukcji po nowelizacji przepisów w 2010 roku, przy czym niezależnie od tej okoliczności, ponadto istnieją karetki POZ albo nocnej pomocy lekarskiej.

Zapewniają one całodzienną pomoc doktora rodzinnego, wykonując wizyty w mieszkaniu pacjenta w wypadku pojawienia się chorób u ludzi nie będących w stanie sami pójść do poradni doktora podstawowego kontaktu, a u których nie ma zagrożenia utraty życia.